Is onbekend. Maar
Ik werk niet meer zoals het
Moet.
Mijn geheugen wordt gewist
Van zaken met belang. Die
Data van gewicht
Door virussen besmet.
Ik maak ook ons nu stuk.
Weer doe ik je pijn. Houdt
Het ooit nog op, jouw last te
Moeten zijn?
Het ergste is dan wel,
Als mijn gedrag en brein
Weer haperen, dat jij
Denkt dat de schuld
Bij jou ligt.
Neen.
Dat wist ik al, maar nu heb jij het ook hardop gezegd. Jij hebt meer nodig en ik lever niet.
Natuurlijk was het weer een ruzie midden in de nacht, terwijl ik nog geen minuut ervoor lag te slapen voordat jij dronken en instabiel de slaapkamer binnenkwam. Ik probeerde aan te geven wat ik wel en niet wilde (respectievelijk slapen en seks) en uiteraard was dat niet war jij wilde.
Want inderdaad, ik schiet tekort in jou te behagen in bed, zowel kwantitatief als kwalitatief. Mijn libido is lager en regelmatig doe ik iets verkeerd.
Zoals dat ik te ruw doe. Dat ik te snel wil zonder dat je voldoende opgewonden bent. Dat ik volgens mij niks anders dan anders doe maar jij opeens denkt dat er iets mis is. Dat jij halverwege in slaap valt.
Mijn seksuele zelfvertrouwen is naar een dieptepunt gezakt. Nee, dat is niet de reden en het is zeker geen excuus, maar het maakt het wel moeilijker om weer meer te initiëren.
Want ik doe vast weer iets verkeerd. Want dat gebeurt de laatste tijd meestal.
Ik wil me hier overheen zetten. Ik wil jou geven wat je nodig hebt. Niet alleen oog voor mij maar juist voor jou.
Inderdaad, het gaat teveel om wat ík wel en niet wil. Je hebt me zoveel opties gegeven en toch maak ik er geen gebruik van. Ik wil me niet verschuilen achter redenen of overpeinzingen waarom, ik wil aanpakken.
Wat wil ik?
Het antwoord is nog incompleet, maar in elk geval is het ‘jou’.
Leven met jou, houden van jou, seks met jou. Weer als een verliefd stel uren in bed doorbrengen met elkaar, liefde en lust uitwisselen.
Je niet meer keer op keer teleurstellen.
Zeggen wat ik denk en voel en wil. En dat niet meer of minder belangrijk maken dan wat jij denkt en voelt en wilt.
Geen ruzies midden in de nacht, maar genegenheid, seks en, ja, ook slapen. Samen.
Samen, in plaats van apart en soms lijnrecht tegenover elkaar. Althans zo voelt het soms.
Samen. Jij en ik.
We’re both tired, and you appear to agree when I say we should go to bed early. But you pour yourself a whiskey and I guess I already know it won’t be just one glass.
I kiss you goodnight and ask if you’ll come along shortly, but it takes almost three hours and more alcohol before you crawl into bed with me. Exhausted but grateful to have you in my arms, I answer truthfully when you ask what I want and that is to sleep, together.
But you are offended, and somewhat drunk. You turn away, feeling turned down, and react furiously when I try to approach you.
No, you yell, and once again start asking what you’re “doing wrong” and blaming me. I get the feeling you don’t really want an answer when you’re in this state, and frankly I don’t want to argue now.
Within seconds you’re asleep, possibly remembering little about this situation in the morning. But now I am awake, being left to ponder what happened and if I could have done things differently.
I probably could have given in to your sexual advances. But I was barely awake and by now you know how important sleeping is to me. And besides, if the tables were turned, would you appreciate being woken up for the sake of my lust? It takes two.
I have communicated my wishes, explicitly. Yet it appears you want different things, then blame me and angrily say things like “this is why I want to divorce” and “tell this to our marriage counsellor”. That’s not asking for better communication, it’s wanting me to change my wishes.
